دور و دیر

خیلی دوست دارم برگردم و باز مرتب این جا بنویسم، ولی مشکل این جاست که مثلن همین امروز از صبح حداقل بیست خط مطلب نوشتم، ولی اینقدر همه چیزش غم و ماتم بود، حوصله نداشتم بذارمش رو وبلاگ.ترجیح می دم سکوت کنم.

ولی خوب قضیه زندگیم اینه که دوسش دارم. وقتی پیشمه، دقیقن مثل عکسم با روسری آبی ترکمنی ، چشمام می درخشه، طوری که حتی خودمم از برق چشمام به وجد میام. از امیدی که توش هست، برای گرفتن دستاش که امیدوارم خیلی دور نباشه یا خیلی دیر نشه.