برای پگاه ی که دوستش دارم

برای زنده ماندن در این همه نا برابری باید مرد میدان های بزرگ بود.

پگاه باخت! زیاد هم ساده و دور از ذهن نبود. گرچه قصد توجیه ندارم اما مردان بزرگ در میدان های بزرگ ساخته می شوند. مردان بزرگ در میدان های بزرگ راه ها و ایده های جدید پیدا می کنند.در توصیف ارزش حضور در میدان های بزرگ – چه از نظر قدرت و توانایی و قابلیت ها و چه از نظر ابعاد و گستردگی – هر چه بگویم ، توضیحاتی اضافی ست و همگان شاهد و عالم بر ارزش این حضور هستند. پگاه باخت؛ پگاه ی که در همین میدان بزرگ چهار بر یک استقلال تهران را شکست داد، پگاه ی که تیم های بزرگی را – چه از لحاظ قدرت و چه از لحاظ آن چه امروز دست های پشت پرده می گویند – شکست داد، اما هیچ میدانی تا به امروز شاید به اندازه ی قهرمانی جام حذفی برای این تیم استرس زا نبوده است.

علی نظر محمدی ،ابراهیمی، تقی پور و خیلی از بچه های تیم با همان پختگی که انتظار می رفت بازی کردند ، شاید جا هایی مرتکب اشتباهاتی شدند ، جاهایی درخشیدند ، لحظاتی شادی به ارمغان آوردند و لحظاتی این حس را در درون مردمی که انتظار پیروزی داشتند آفریدند ، حس سقوط ، حس پرتاب شدن از یک بلندی ، حس توقف اما باز همه چیز جریان دارد. مثل تمام وقایع زندگی...

نمی توان گفت که برد مهم نبود ، نمی توان گفت که جام حذفی حق پگاه ی که از نیم فصل دوم عالی بازی کرد و جام حذفی را نیز مقتدرانه تا بازی فینال پیش برد – بر خلاف استقلال که تنها دلخوشی اش به طالب لو برای نبرد در ضربات پنالتی بود و شکست تیم حریف بود – اما گاهی برای برد ، نه پیشینه مهم است ، نه حتی شانس و نه حتی دست های پشت پرده ، گرچه کماکان وجود همه ی این ها را نمی توان نادیده گرفت و متقابلن تاثیرشان را، اما گاهی برای برد ، باید مرد میدان های بزرگ بود.

پگاه، مرد زیرکی که با تمام کمبود ها و بی توجهی ها از طرف مسئولان – به خصوص از طرف مسئولان کشوری و فدراسیون فوتبال – بزرگ های فوتبال ایران – که تنها برای ارضای اهداف سیاسی پا بر جای اند- را شکست داد.

شاید تنها ضعف پگاه امروز این بود ، که مرد میدان های بزرگ نبود.

قصه ای تکراری ست و فوتبال جز کوچکی از این قصه تکراری ست. سعی می کنیم چشم هایمان را بر آن چه که اتفاق می افتد ببندیم و چشم تلاش بگشاییم. سعی می کنیم نا برابری ها را نبینیم، سعی می کنیم بزرگ باشیم. مرد میدان های بزرگ این تنها راه برای شکست حریفی ست که برای اهدافش از تمامی راه ها – و لو نادرست - استفاده می کند.

امروز این شادمانی در ما می خروشد ، همین بس که حریف از ما می ترسید، نه پشتوانه ای قوی داشتیم و نه پایه هایی متزلزل ، خودمان بودیم و افتخاری که آفریدیم.

پگاه باخت، این را هم می شود با افتخار گفت، برای زنده ماندن در این همه نا برابری باید مرد میدان های بزرگ بود.