لامپ

دست هایش زیر سرش بود و چشم هایش را به سقف اتاق و یک لامپ 200 واتی آویزان شده با یک سیم دراز و بی قواره سفید و مشکی دوخته بود که باد هی از لا به لای پرده توری می خورد به آن و تکان اش می داد. هوای تاریک و داغ تابستان می دوید توی اتاق و سر می خورد روی سرش ، افکارش و رویاهایی که برای داشتن آن ها تلاش کرده بود.

صدای خندیدن و حرف زدن و جر و بحث بر سر فوتبال، آن طرف تر صدای یک زن می پیچید توی فضا که دنبال نخ نارنجی می گشت که توی جا نخ و سوزنی پیدایش نکرده بود.

دانه های عرق روی صورت سردش نشسته بود و باد داغ به جان عرق ها و صورتش افتاده بود ، لامپ آویزان مانند پاندولی ، جلوی چشم اش نوسان می کرد و او را تا انتهای رویاهایی که داشت می برد ، تا انتهای رویا هایی که می دانست دیگر نه زمانی برای رنگ دادن به آن ها برای اش مانده و نه توانی.

آرزوی داشتن یک خانه ، یک خانواده که بنشینند دور هم و شاد باشند ، گاهی بر سر چیز های کوچک جر و بحث کنند اما نهایت اش خوشبخت باشند توی ذهنش با صدای آن زن که می توانست مادرش باشد و آن هایی که داشتند فوتبال می دیدند در نقش پدر و برادر های اش. اما جز سکوت چیزی نبود ، هر چیزی بود صداهای موهوم نوعی شادی بود که همیشه آرزو داشت در آغوش پدر و مادر احساس اش کند.

باد داغ خورد توی لامپ آویزان از سقف ، نورش را برد ، چشم هایش توی تاریکی سیاه شد ،پیش خودش فکر کرد مرگ انگار باید این شکلی باشد. دستش را که درد می دوید توی اش از زیر بالش بیرون آورد و روی سرش کشید که به خاطر آن همه دارو و زهرمار عجیب و غریب برای این مرض خالی از مو بود. با خودش فکر کرد دیگر نه زمانی برای رنگ دادن به رویاها مانده و نه توانی